Szacunek najważniejszy.

Dzieciństwo to czas, kiedy wpaja się małym "człowieczkom" zasady funkcjonowania obecnego świata. Wtedy właśnie często i od każdego w rodzinie słyszałam: "musisz być grzeczna, kulturalna, podziękować, przeprosić, poprosić, być skromna!" 

Mówienie o sobie, "ja jestem najlepszy, to właśnie mnie powinno się to należeć" oznaczało zwyczajnie bezczelność, butę, egoizm, zapatrzenie w siebie i nie było dobrze postrzegane. Według wpojonych mi zasad, aby dostać pracę trzeba było po prostu być dobrym w danej dziedzinie, skromnie umieć to przedstawić i zasłużyć dzięki ciężkiej nauce i pracy. 

 Szybko jednak okazało się, że to wcale nieprawda. W momencie poszukiwań wymarzonego (lub nie) zajęcia zarobkowego trafiłam akurat na zmianę tych starych przyzwyczajeń kulturowych. Najważniejszym stało się to, by dobrze się sprzedać. Mówić o sobie, jak o kimś wyjątkowym. Samego siebie reklamować, jako najlepsze co może pracodawcę spotkać! Czyli dokładnie odwrotnie, niż to co zostało mi wpojone. Nagle skromność była niczym, a bezczelność cechą pożądaną przez rynek.

Tymczasem teraz, w roku 2015 okazuje się, że kolejni rodzice wychowali pokolenia "Y", czy też "klapki" czy też jak to się tam o nich mówi. Ale czy można się dziwić? Wmawiano dzieciom, by robiły wszystko po swojemu, by umiały się cenić, sprzedać, mówiono że to właśnie oni, a nie nikt inny są najlepsi. I mamy to co mamy. Nie rozumiem, czemu nagle wszyscy są zdziwieni jak można przyjść na rozmowę o pracę w klapkach, albo z ojcem czy matką, albo bez krawata? Jak to możliwe, że młodzi ludzie tuż po szkole mają takie wymagania finansowe, którym firmy nie są w stanie sprostać?

Ponownie pytam: czy można się temu dziwić? Przecież ludzie tylko dostosowali się do nowych warunków. Nie nauczyliśmy obecnego pokolenia szacunku do pracy, do innych ludzi, tylko szacunku do samego siebie, a właściwie zapatrzenia w siebie. Bo tak chciał rynek, na to stawiano! Czemu zatem tak się wszyscy nagle dziwią?

Przez jakiś czas biłam się z myślami, czy aby dobrze wychowuję swoje dziecko wpajając mu zasady, które mnie wpojono. Myślałam, że może jeszcze to wszystko naprawię, a niech tam, niech się nie słucha, niech wyrywa innym zabawki, niech walczy o swoje za wszelką cenę. Bałam się, że sobie nie poradzi w tym wyścigu szczurów, ale teraz zaczynam mieć nadzieję. 

Nadzieję na powrót wartości słusznych, unowocześnionych - lecz słusznych, gdzie skromność, kultura osobista, szacunek dla innych będzie tym, co zacznie znów wszystkim przyświecać.

Szanujmy się, ale z szacunkiem dla innych. Nie dajmy sobą pomiatać w pracy, nie róbmy rzeczy bez sensu tylko dlatego, że ktoś idiotycznie tak chce, przekonujmy do swoich racji, mówmy swoje zdanie, walczmy o swoje, ale zawsze z szacunkiem do innych.

Pozdrawiam :*

Zapraszam również do polubienia naszego Fan-Page by być z nami na bieżąco :)

Link: https://www.facebook.com/pages/Viktolandia/773284992764168?ref=hl